Geboorte van de balpen

Op een late avond in 1888 hield de Amerikaanse journalist John Lauder een pen in zijn hand om zijn eigen artikel te bedenken dat morgen aan zijn baas zou moeten worden overhandigd. Terwijl John zijn brief schreef, kraste de scherpe punt van de pen over zijn manuscriptpapier. John moest opnieuw schrijven. Toen hij opnieuw schreef, raakte de pen zonder water, dus John moest de inkt bijvullen. Toen ik weer aan het schrijven was, gebeurde er plotseling weer iets. De wateropbrengst van de pen was te groot, waardoor er een groot gebied op het manuscriptpapier achterbleef.

Na deze ongelukken, de een na de ander, was Johns enthousiasme voor het schrijven volledig gedoofd. John gooide zijn zware pen weg en maakte zich klaar om naar bed te gaan. Op bed dacht John dat als hij een pen kon uitvinden om de problemen van vulpennen te overwinnen, dat niet een grote gunst zou zijn voor mensen die net als hij vaak moeten schrijven! John dacht de hele nacht hard na en kon nog steeds geen goede oplossing vinden.

Later probeerde John Lauder een hulpmiddel te maken dat op ruwe oppervlakken (zoals hout, dik inpakpapier) kon schrijven dat gewone pennen niet konden gebruiken. Op een dag zag John Lauder rietjes op de eettafel en een klein metalen balletje dat wist wanneer hij het moest neerleggen. Jan had een idee. Dus nam John Lauder het initiatief om een ​​pen uit te vinden die lijkt op de huidige balpen, het prototype van de huidige balpen.

De structuur van deze pen is dat het ene uiteinde van een buis is uitgerust met een kleine metalen kogel die vrij kan draaien, en vervolgens wordt de inkt die voor het afdrukken wordt gebruikt in de buis geïnjecteerd. Tijdens het schrijven beweegt het kleine metalen balletje ook op het papier en zal de stroperige inkt in de buis geleidelijk uit de opening tussen de bal en de buis sijpelen, waardoor er inktvlekken op het papier achterblijven.